Дмитрий Новицкий, главный редактор газеты "Автобизнес" и сайта ABW.BY, человек, разбирающийся и в автомобилях, и в их водителях (что я, некоторое время с ним работавший, могу подтвердить), пробует разъяснить, что такое "белорусский стиль вождения" :
На дарозе я часта заўважаю, што людзі не адсочваюць карціну таго, што адбываецца вакол сябе: нармальны кіроўца падчас язды заўсёды кантралюе сітуацыю па люстэрках, кожныя 2–3 секунды пазіраючы, каб ведаць, што дзеецца за спіной і па баках. Я ж назіраю, што людзі проста едуць, пагружаныя ў сябе: у люстэркі не глядзяць, за сітуацыяй не сочаць. Вельмі задуменныя людзі, вельмі задуменнае кіраванне. Калі, перасякаючы мяжу, з Еўропы трапляеш да нас, то застываеш, быццам казурка ў бурштыне.
А всё почему ?
Плюс адбіваецца недахоп ёду ў арганізме: ёдадэфіцыт прыводзіць да таго, што людзі дзейнічаюць альбо занадта павольна, альбо занадта хутка. І таму вельмі рэдка рухаюцца ў сярэднім, аптымальным рэжыме. Але часцей за ўсё занадта павольна: пасля Германіі па Беларусі едзеш, быццам у клей трапіў.
И что с этим делать :
Лёгка быць моцным, калі ў цябе амаль усе добра. І складана быць добрым, калі табе самому дрэнна. Калі ўзровень жыцця ў нас будзе прыкладна такі, як у Германіі, калі якасць жыццёвых працэсаў, якія суправаджаюць чалавека (пачынаючы ад паходаў у паліклініку, заканчваючы арганізацыяй яго працы) будуць такімі ж, — я ўпэўнены, праз паўгода ў нас усе будуць ўсміхацца. Прапускаць адзін аднаго і думаць больш пра агульнае дабро, чым пра тое, што хтосьці кагосьці хоча пакрыўдзіць і нешта даказаць. Як толькі наш чалавек перастане думаць пра тое, што яму трэба, да прыкладу, напісаць яшчэ 10 артыкулаў на другой працы, каб было за што машыну заправіць, — адразу і культура кіравання стане вышэйшай. Плакатамі і заклікамі «не курыць у ложку» гэтага не даб’ешся.
На дарозе я часта заўважаю, што людзі не адсочваюць карціну таго, што адбываецца вакол сябе: нармальны кіроўца падчас язды заўсёды кантралюе сітуацыю па люстэрках, кожныя 2–3 секунды пазіраючы, каб ведаць, што дзеецца за спіной і па баках. Я ж назіраю, што людзі проста едуць, пагружаныя ў сябе: у люстэркі не глядзяць, за сітуацыяй не сочаць. Вельмі задуменныя людзі, вельмі задуменнае кіраванне. Калі, перасякаючы мяжу, з Еўропы трапляеш да нас, то застываеш, быццам казурка ў бурштыне.
А всё почему ?
Плюс адбіваецца недахоп ёду ў арганізме: ёдадэфіцыт прыводзіць да таго, што людзі дзейнічаюць альбо занадта павольна, альбо занадта хутка. І таму вельмі рэдка рухаюцца ў сярэднім, аптымальным рэжыме. Але часцей за ўсё занадта павольна: пасля Германіі па Беларусі едзеш, быццам у клей трапіў.
И что с этим делать :
Лёгка быць моцным, калі ў цябе амаль усе добра. І складана быць добрым, калі табе самому дрэнна. Калі ўзровень жыцця ў нас будзе прыкладна такі, як у Германіі, калі якасць жыццёвых працэсаў, якія суправаджаюць чалавека (пачынаючы ад паходаў у паліклініку, заканчваючы арганізацыяй яго працы) будуць такімі ж, — я ўпэўнены, праз паўгода ў нас усе будуць ўсміхацца. Прапускаць адзін аднаго і думаць больш пра агульнае дабро, чым пра тое, што хтосьці кагосьці хоча пакрыўдзіць і нешта даказаць. Як толькі наш чалавек перастане думаць пра тое, што яму трэба, да прыкладу, напісаць яшчэ 10 артыкулаў на другой працы, каб было за што машыну заправіць, — адразу і культура кіравання стане вышэйшай. Плакатамі і заклікамі «не курыць у ложку» гэтага не даб’ешся.